Ken je het spelletje figuren zien in de wolken? Terwijl de H-massa voorbij schuift, fantaseren we over smurfen, dino’s en kastelen. Wolken hebben steeds voor inspiratie gezorgd bij kunstenaars. Fabre laat zijn man de wolken meten, bij Courbet vormen ze een verlengde van de kalme zee en bij Van Gogh creëren ze een waanzinnige beweging boven de idyllische omgeving van de Provence. The Art Couch trok naar het atelier van de Roemeense kunstenaar Adrian Iurco in de buurt van het Antwerpse Sportpaleis en maakten kennis met het werk van deze wolkenkunstenaar.
Terwijl wij vanuit onze luxe-fauteuil staren naar de onbezorgde hemel, trachten enkele kilometers verderop mensen te overleven onder diezelfde universele koepel. Wolkenman Adrian Iurco wil zijn bezoekers laten stilstaan bij deze realiteit, die ons -ratracers- geruisloos voorbij glijdt. Hij lanceert een oproep tot meer empathie voor de medemens die onder een donker wolkendek zijn sterrenhemel moet fantaseren.
Adrian Iurco werd in 1979 in Roemenië geboren, maar zijn Engels doet vermoeden dat hij langere tijd heeft doorgebracht in Engeland. Hij bevestigt dat hij inderdaad zijn PhD in traditional Arts and Philosophy haalden aan the Prince’s School of Traditional Arts. Uit de vele boeken die in zijn atelier rondslingeren tovert hij een exemplaar tevoorschijn waarin hij trots zijn deelname aan de tentoonstelling Boiler Room in Saatchi Gallery. Vorig jaar exposeerde hij in Denemarken en binnenkort is Antwerpen aan de beurt.
In zijn atelier hangen meer dan tien doeken met hypnotiserende donkerdreigende luchten, nog ruikend naar de olieverf. Het getraind oog onderscheidt nuances van smaragdgroen over rauwe omber, tot roze. Maar zwart-wit tinten overheersen. ‘Het is beter bij natuurlijk licht’, vertelt Adrian. Maar de goden zijn ons deze avond niet goed gezind. Enkele minuten later ratelen dikke druppels op het plafond van de studio waar de artiest ondertussen zes maanden leeft, alsof ze hun opgesloten wolkenbroeders willen bevrijden. Iurco woont en werkt tussen zijn schilderijen. Geen afleiding mogelijk voor deze kunstenaar. Het eerste en laatste wat hij ziet wanneer hij ogen opent en sluit, is zijn eigen werk. Ondertussen piept zijn messenger onophoudelijk. De kunstenaar is geen kluizenaar.
Bij een verse muntthee bewonderen we andere -en kleurrijkere- werken. Opnieuw vallen wolken, waaronder een cumulonimbus met de transparantie van een laagje nat papier, op. Kleurgebruik blijft ingetogen ook bij andere werken, waardoor het delicate van het onderwerp centraal staat. De biddende handschoenen, symbool voor geloofsovertuiging, geven een intiem en verborgen moment weer. Geloof wordt een privézaak uit angst om de medemens te schofferen, om niet geconfronteerd te worden met onverdraagzaamheid. Sober en verstild werk met een krachtige boodschap.
Dezelfde stilte vinden we terug in portret van een vriend. Vaak hebben geportretteerden gesloten ogen om het laat mij maar even moment te benadrukken. Dit introverte element vinden we bij Iurco niet terug, maar de starende blik blijft toch nog lang hangen in de verborgen hoeken van onze cocon.
Bij het afscheid poseert de gastvrije kunstenaar nog even voor de foto: introspectieve blik in de ogen. Hoofd in de wolken en voeten op de grond.
Dit artikel verscheen reeds eerder in The Art Couch.
Kunstflaneur.be 