Nothing exists until or unless it is observed. An artist is making something exist by observing it. And his hope for other people is that they will also make it exist by observing it. I call it ‘creative observation.’ (William S. Burroughs)
Misschien ben ik wel een van die creatieve observatoren waarover Burroughs het heeft. Observeren heeft te maken met respect, met tijd maken om stil te staan. Om te kijken en niet alleen te zien.
Misschien heeft taal me gered van de cijfers die me dagelijks omringen. Als beleggingsspecialist (what is in a name) distilleer ik uit getallen analyses. Al meer dan dertig jaar vertaal ik cijfers in woorden. Hoe juister de woorden, hoe hogere de winstpercentages.
Kunst is voor mij ook een vertaling, of nog beter … een hertaling. Cijfers ruimen plaats voor beelden die op hun beurt in woorden op papier eindigen. Schrijven is ook een vorm van meditatie. Om stil te staan bij de zoektocht naar wat vaak niet beschreven kan worden. Hoe omschrijf je de kleurenenergie (of is het -allergie) van Pollock? Welk gevoel overvalt je wanneer je in de zwarte diepte kijkt van een Kapoor? Hoe beschrijf je het enthousiasme van de kunstenaar die voor het eerst een interview geeft en bij elke antwoord vraagt of dit juist is? Hoe beschrijf je de vluchtigheid van een performance en laat je de stilte even nazinderen in woorden?
Deze blog is een opslagplaats van mijn culturele leven. Mijn kleine observaties in het immense kunstlandschap. Een leven dat uitwaaiert van literatuur naar performance art, van Dürer naar De Bruyckere, van Naoshima tot het Middelheimpark hier om de hoek.
Zijn deze observaties tijdloos en geschreven voor de eeuwigheid? Een man mag dromen, maar moet ook realistisch zijn. Het zijn mijn kleine momenten des levens waar tijd bijna tot stilstand komt. Waar ik alleen nog maar het ratelen van vingertoppen op een klavier hoor en me (soms) zelf verbaas over de woorden die op het scherm te voorschijn komen.
En wie ik ben? Ik heb geluk. Fernando Pessoa schreef een gedicht waarin me ik me heel goed herken. In elke levensfase neemt het me mee. Ik leerde het gedicht meer dan 25 jaar geleden kennen en heb het lange tijd in mijn portefeuille als een ‘memento mori’ meegedragen. Alleen de laatste versregel liet ik toen weg.
If, After I Die
If, after I die, they should want to write my biography,
There’s nothing simpler.
I’ve just two dates – of my birth, and of my death.
In between the one thing and the other all the days are mine.
I am easy to describe.
I lived like mad.
I loved things without any sentimentality.
I never had a desire I could not fulfil, because
I never went blind.
Even hearing was to me never more than an
accompaniment of seeing.
I understood that things are real and all different from
each other;
I understood it with the eyes, never with thinking.
To understand it with thinking would be to find them
all equal.
One day I felt sleepy like a child.
I closed my eyes and slept.
And by the way, I was only Nature poet
Kunstflaneur.be 