Wat me opvalt is dat ik de laatste tijd minder tijd lees. Enkele jaren geleden bracht ik menig avond door in mijn vertrouwde zetel in het spinnend gezelschap van mijn sceptische kat. Oud of niet, het dier bleef een trouwe aanhanger van Willem Kloos: een godin in het diepst van haar gedachten. Ik, de nederige dienaar, werd geduld zo lang ik haar streelde en vooral … zo lang ik niet door een slapend been of andere onverwachte beweging haar feliene hoogheid durfde te storen. Zowel de zetel als de poes zijn er niet meer. (Het afscheid van de zetel viel me minder zwaar.) En toch zijn er van die momenten dat bepaalde geuren of geluiden me terugvoeren naar een tijd waar de grote 5 nog niet dreigend om de hoek lag.
Neen, verwacht hier geen Proustiaanse ontboezemingen waarbij de geur van een madeleine (past momenteel toch niet in mijn low carb-dieet) me wegvoert naar eindeloze krochten van mijn geheugen. Nochtans slaagde een man er deze week in om me plots 30 jaar jonger te laten voelen. Deze man was Ray Thomas. Hij stierf deze week op 76-jarige leeftijd aan prostaatkanker. Zijn naam zal wellicht niet onmiddellijk een belletje doen rinkelen, maar als ik Nights in white satin zeg, dan zullen de puberhormonen wel opnieuw aan het dansen gaan. Wie durft eerlijk te beweren nooit -al dan niet in dronken toestand- de woorden Cause I love you -Yes I love you -Oh how I love you meegebruld te hebben op de dansvloer, de hand geklemd rond een lauw bierbekertje, placebo voor een avond zonder lief. Bij de tonen van Thomas’ dwarsfluitklanken bevind ik me plots opnieuw in de tolkenschool.
1987. Het is lente, ook al doet de zomerzon anders vermoeden. Op de binnenplaats zitten groepjes toekomstige taalvirtuozen te genieten van de warmte, de letteren, en sommigen zelfs van elkaar. Uit een hoek weerklinkt plots gitaarspel, een subtiel concerto para Amberes. Enkele seconden later vallen stemmen in; Letters I’ve written, never meaning to send. De noten verstommen de uitbundige gesprekken, nieuwsgierigen steken de hoofden buiten op zoek naar deze Orpheus. Steeds meer stemmen voegden in. Piaf had gelijk: zang laat je toe te ontsnappen. Je bent even niet meer van deze wereld. Ik ging op zoek naar deze band die me toen totaal onbekend was. In de pre-internettijden duurde het enkele dagen om een LP in handen te krijgen met daarop een extra lange versie van de nachten. Telkens weer liet ik me wegvoeren door het liefdeslamento van de dwarsfluit.
Another day’s useless energy spent.
Impassioned lovers wrestle as one,
Lonely man cries for love and has none.
New mother picks up and suckles her son,
Senior citizens wish they were young.
2017. Het is winter, de zon heeft zich de laatste weken niet meer laten zien. Wanneer ik op de radio die avond naar The Moody Blues luister, is het lente. Ik ben 30 jaar jonger, ik studeer, ik ben nog steeds in Antwerpen. Tempus fugit. En met Vergilius zit ik plots op de schoolbanken van een Antwerps college. Voor de klas staat een bezielende leraar die ons dicht over muren rond ons hart.
Kunstflaneur.be 