In Een dag niet gelachen is ook wel eens leuk ontmoet poëzie de rock-’n-roll, een verademing voor wie dacht dat gedichten altijd moeilijk moeten zijn, voor wie gelooft dat eenvoud geen diepgang kan hebben.
‘Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd.’ Ik ben plots opnieuw 12 jaar en bevind me in het toilet van mijn grootmoeder. Spuuglelijk rood geschilderd , een laatste opflakkering van levensvreugde, neergekwast op onschuldige muren. Mijn vader heeft er later uit eerlijke schaamte een tegeltje opgehangen in de hoop dat het namaak Delfts blauw zou compenseren voor de rode overmacht. Ik focus op de tegel om het rood niet te moeten laten doordringen en hamer de woorden letter voor letter in mijn hoofd: e-e-n-d-a-g-n-i-e-t-g-e-l-a-c-h-e-n
.
Gelukkig
Ik heb een kat.
Ik heb een vrouw.
De kat ligt te slapen op de kachel,
de vrouw ligt te lezen op de bank
Ik zou zo graag
zo’n mooi somber gedicht schrijven
maar gelukkig lukt het niet.
De rest van de recensie leest u op http://meandermagazine.net/wp/2013/03/de-tegel-leek-eerst-beter-dan-het-boek
Kunstflaneur.be 