Terwijl de regen te pletter slaat op de bedampte ramen en het haardvuur moeite doet om de gure wind die de kerk geselt uit mijn hoofd te bannen, blader ik nog eens door ons reisdagboek.
29 oktober 2008: e-mail aan een overledene. Niet alle schrijfsels en pennevruchten hebben onze blog bereikt. Zijn naam was Brian, een Engelsman die het woord stress uit zijn leven verbannen had. Hij runde een guesthouse in Chiang Rai, correctie, hij liet hem runnen. Het beeld van een man op middelbare leeftijd, gitaar en bier bij de hand, wiegend in een hangmat: dat was Brian in 2005. Wanneer ik in 2008 een mail stuur om te zeggen dat we onderweg zijn, antwoordt zijn vrouw. Zijn weduwe.
Ondanks de rust die de man uitstraalde, heeft zijn hart het begeven: too much life, vatte ze het samen. De hangmat wordt bevolkt door nieuwe rugzaktoeristen, mensen die nog nooit gehoord hebben van deze man die zijn geluk zocht ver weg van het koude Albion.
Diezelfde avond stuur ik een mail de wereld uit, in de hoop dat een goedlachse Amerikaan in Chiang Mai hem zal lezen. Tom Gaglione, American nurse. Een man waar ik me zonder schroom achter kon verschuilen. Een beer van een man die tijdens Ann haar recuperatie in CM elke dag kwam informeren hoe het met haar ging. Op zijn aanraden verkasten we naar Boonthavon, the good old Boon, zoals hij de guesthouse pleegde te noemen. Reizen zijn verplaatsingen in de ruimte. Herinneringen zijn verplaatsingen in TIJD en ruimte. Plots zit ik niet langer in het druilerige Vlaanderen, maar ontbijt ik in Salom Joy: khao soy met verse fruitsap. Ann ligt nog op de kamer te rusten. Ik staar naar de man die daar elke dag komt ontbijten, zelfde plek, zelfde ontbijt, zelfde T-shirt: een soort blauw waarvan oceanen alleen nog maar durven dromen. Hij legt zijn boek neer. Hij herkent iemand die wil praten, dat heeft zijn vorige beroep hem wel geleerd. Nu woont hij hier. Een huis in Texas heeft hij ingeruild voor een kamer van 30m². Ik vertel hem wat er gebeurd is. Hij stelt me gerust. Komt langs, praat mijn bezorgdheid weg. Het is die beer met het gouden hart waarover iedereen het altijd heeft.
Een jaar later zendt hij ons foto’s door. Zijn vrouw, zijn woning. Tom is verliefd. Zij is verliefd. Ze trouwen, maken plannen. Geen huwelijk gebaseerd op centen, neen, echte liefde, die je niet kunt verbergen in ogen en gebaren. Niet ver van CM bouwen ze hun nieuwe leven op. The good old boon is nog slechts een herinnering die ons samenbracht. Om de zoveel maanden versturen we een mail. Dat is Tom, het uurwerk dat je rustig laat worden door de regelmaat van zijn slag.
Wie schrijft heeft meestal genoeg aan het wit tussen de regels om een verhaal te lezen. Twee dagen later zend ik hem een mailtje. We zijn weer op stap naar ons buitenverblijf, Ierland.
Hello Tom,
Ierland is nat en druilerig, alsof het land zijn eigen crisis beweent. Dublin negeert het verdikt van de financiële markten. Restaurants zitten overvol. In pubs is het feest alsof de Celtic Tiger nog steeds vrij rondloopt. In Grafton street tracht men de crisis af te kopen met luxe-artikelen. Iedereen heeft zijn manier van reageren. Alleen de grimmige studentenprotesten en vele daklozen doen vermoeden dat er iets meer aan de hand is, maar de tijger is een struisvogel geworden die zijn hoofd in het zand steekt. We trekken naar Sandycove om daar samen met Stephen Dedalus en Buck Mulligan de dappere baders van de Forty Foot te aanschouwen. Vanuit de ebbende zee staart een zeehond naar die twee wezens die de wind en regen trotseren om langs de dijk te wandelen. Die avond spoelen we de koude weg met guinness en chardonnay, terwijl Anthony en Rita ons onderhouden in hun dialect dat zwaar en rond is als een shepherd’s pie, maar even sappig.
De volgende avond zit ik opnieuw achter mijn pc. De wereld is me niet vergeten. Een festival in Nederland heeft mijn gedicht (samen met tientallen anderen) geselecteerd om opgenomen te worden in een bundel als ode aan Lorca. De volgende mail zet het leven stil:
Hello
My name is Mon Lumduan , Tom wife . Tom felt from the second floor to the ground his head hit the floor broke the neck on 5 August and died on 6 August . The house is on constrcking .
Mon
Het wordt stil in huis. De kat is blij om ons terug te zien. We zitten in gedachten in The good old boon, maar kamer 409 is voor altijd leeg.
Kunstflaneur.be 