De terrassen op het Antwerpse Zuid koesteren zich in de eerste zonnestralen. Mensen laven zich aan de overvloedige vitamine D. Voor TheArtCouch ben ik echter op weg naar Galerie Solo, waar ik uitkijk naar een shot vitamine K(unst) in het gezelschap van kunstenaar Sammy Slabbinck.
Galerij-eigenaars Gerd en Kris wachten ons reeds op. Zowel Sammy als ikzelf zijn een kwartiertje fashionably late. Ook tijdens het weekend is Antwerpen moeilijk bereikbaar. Hij is blij dat zijn atelier in Brugge op wandelafstand ligt van zijn woning. Het is daar ook waar hij voor het eerst kennis maakte met Gerd en Kris. Het klikte meteen en plannen werden gesmeed voor een solotentoonstelling in Antwerpen.
In de galerij hangen zowel unieke werken als gelimiteerde series. Elk werk dwingt je tot stilstand om het volledig te laten doordringen. Aan de inkom word je getroffen door een iconische Mondriaan. Alleen, het kenmerkende blauw heeft plaatsgeruimd voor een olympisch zwembad. Enjoying Mondrian on a hot Day, de titel van het werk, laat niets aan de verbeelding over. Sammy vertelt dat collagekunst in de lift zit. Het is niet langer slechts een manier om inspiratie op te roepen. Collage is de kunstvorm zelf. In een reportage op Channel 4 wordt Sammy vergeleken met Magritte en Dalí. Hij blijft er gelukkig bescheiden onder. “Ach ja, als je als kunstenaar een beetje abstract werk aflevert waarin wolken figureren, dan is de vergelijking met Magritte snel gemaakt.” Op de benedenverdieping sta ik oog in oog met You are here waar een hand uit een bolhoed komt en een plek aanduidt. Als je dan toch met Magritte vergeleken wordt, dan moet je dat ook maar in je werk gebruiken, lacht Sammy.
Ondertussen ontspint zich een gesprek over hoe zijn collages tot stand komen. Het is een zoektocht naar beelden. Wat past perfect bij elkaar? Hoe vloeien beelden in elkaar over tot een nieuwe werkelijkheid. We houden halt bij het werk The darkest hour. Het werk is samengesteld uit vier verschillende beelden. De kunstenaar daagt me uit om ze terug te vinden. Een naakte vrouwenrug, een man in de verte in een desolaat woestijnlandschap, een dreigende wolkenlucht met bleke maan. Blijkbaar zijn er ook voetsporen te zien. Drie op vier vind ik niet slecht.
Gemanipuleerde beelden, we komen er dagelijks mee in contact. Photoshop zorgt ervoor dat imperfecties verdwijnen. “Teveel perfectie is niet goed”, zegt Sammy terloops. Zijn inspiratie haalt hij vaak uit tijdschriften uit de zeventiger jaren van de vorige eeuw. Verschillende beelden worden versmolten tot een nieuw gegeven. “Deze manier van werken is niet altijd even gemakkelijk”, licht hij toe. “De oorspronkelijke grootte van het beeld zorgt ervoor dat je op zoek moet naar de juiste verhoudingen. Gelukkig heb ik voldoende tijdschriften in mijn atelier om niet zonder beelden te vallen.”De werkdag van Sammy begint steevast met een zoektocht naar beelden. Hij is niet bewust op zoek, laat zich graag verrassen en creëert vervolgens zijn eigen realiteit met een knipoog. Op het werk Mrs. Pollock tracht een dame met aftrekker tevergeefs de spatten van Jack ‘The dripper’ Pollock weg te vegen. “Bezoekers vragen me vaak of de dame in kwestie Lee Krasner (partner van Pollock) is. Ik moet ze dan teleurstellen en zeggen dat de dame uit een advertentie geknipt is.”Ik merk op dat er meerdere rode bolletjes kleven onder het werk. “Mensen genieten van de aha-erlebnis”, legt hij uit. “De synthese van twee realiteiten tot een gegeven trekt mensen aan en deze aantrekking verkoopt.”In een ontboezeming voegt hij er aan toe dat de werken die hem het nauwst aan het hart liggen, het minst worden opgepikt. “Ik maak in de eerste plaats werk voor mezelf, de rest is van ondergeschikt belang.” Hij wil zich niet beperkt voelen in zijn creativiteit.
Sammy is verbonden aan de Engelse Michael Hoppen Gallery, maar biedt zijn werk ook aan via zijn eigen webshop. Op de vraag of hij dit dan geen concurrentie vindt voor de galerijhouders antwoordt hij negatief. Het is een meerwaarde om het werk zowel live als online te kunnen kopen. Sommige mensen moeten een werk eerst gezien hebben alvorens tot aankoop over te gaan. Sammy houdt de prijzen van zijn werk bewust democratisch. Het is een evenwichtsoefening tussen werk en materiaal, waarbij ik de koper in de ogen kan kijken. “Recent was er een jongeman die een werk van me kocht. Hij kreeg echter problemen met zijn wagen waardoor hij extra onverwachte kosten had. En toch kocht hij met zijn laatste centen een werk van mij.” Het merendeel van de kopers van het werk van Sammy is tussen de dertig en veertig jaar. Met de webshop bereikt hij de ganse wereld. Kopers van Brazilië tot Nieuw-Zeeland.
Of de kunstenaar nog plannen heeft voor de toekomst? Hij zou graag de grenzen van zijn werk willen uitbreiden, niet langer beperkt blijven tot de vorm van de omlijsting. Een mooi voorbeeld hiervan is het werk Make tea, not war,waar een soldaat een lepel op de rug draagt in plaats van een geweer. Deze manier van werken is arbeidsintensiever en dus ook duurder. We ronden het interview af met Sammy omdat er klanten staan te wachten. Vol passie zie ik hem opnieuw vertellen over het ontstaan van een bepaald werk. Terwijl ik een paar dagen later het interview uitschrijf, krijg ik een link binnen van The Next Miami, waarin vermeld wordt dat er verschillende gevelgrote banners werden opgehangen op de parking van een nieuw flatgebouw in downtown Miami. De werken, die bijna vijftig meter hoog zijn, zijn wellicht de grootste van Miami. De doeken zijn van de Brugse kunstenaar Sammy Slabbinck, een naam om te onthouden.
De tentoonstelling van Sammy Slabbinck loopt nog tot 17 maart bij Solo Gallery in Antwerpen, klik hier voor alle info.
Dit artikel verscheen ook op TheArtCouch.
Kunstflaneur.be 