“MOLOTOV FACTORY – THE BEAUTY OF MADNESS”

(THE BAADER – MEINHOF STORY “BACKSTAGE”)

DIERK HOFF(1948) is een voormalig assistent van de Rote Armee Fraktion (RAF), ook wel ‘BAADER-MEINHOF-groep’ genoemd. Hij was niet echt lid van de groep, maar construeerde in 1972 wel verschillende bommen die ook werden gebruikt door de RAF. Alhoewel hij dus geen lid was, raakte hij ongewild wel betrokken bij aanslagen door de RAF in 1971 en ’72. Hoff woonde in die periode in Frankfurt am Main, was beeldhouwer en metaalbewerker en vooral op technisch gebied zeer onderlegd. Hij onderhield contacten met linkse groeperingen. Einde 1972 kreeg Dierk Hoff bezoek van Holger Meins en Jan-Carl Raspe, twee RAF-leden. Ze vroegen hem items als handgranaatdummy’s te maken en jassen te assembleren die konden dienen als rekwisieten voor een film. Op de vraag van Hoff welke soort film ze zouden maken, kreeg hij het volgende mysterieuze antwoord: ‘EINE ART REVOLUTIONSFIKTION’ (een soort fictieve film over een revolutie). De opdracht was dat de wapens en handgranaten die hij zou maken, ook operatief moesten kunnen zijn. Volgens eigen zeggen heeft hij toen, zeer verontwaardigd, geprobeerd uit de groep te stappen omdat hij zich plots realiseerde waarin hij betrokken was geraakt. Onder wapendreiging van Meins en Raspe werd hij gedwongen om verder te werken. Hoff kreeg voor zijn ‘bijdrage’ een paar duizend Duitse marken. Het is niet duidelijk in welke mate alle door Hoff ontworpen objecten zijn gebruikt. Feit is wel dat er twee doden gevallen zijn door een bom die hij ontworpen had en die door de RAF werd gebruikt in 1972 bij een aanval op het hoofdkwartier van het Vijfde Korps van het Amerikaans leger in Frankfurt. Aangezien er ook andere explosieven werden gebruikt bij deze aanslag, kan Hoff onmogelijk de volle verantwoordelijkheid aangewreven worden voor de twee doden bij deze aanslag. Om die reden werd hij later ook niet aangeklaagd in deze zaak. In 1972 bouwde Hoff de zogenaamde ‘babybom’. De constructie bestond uit een stalen container die een vrouw rond haar buik moest bevestigen. Nadat de zwangere vrouw de containerbom bij het doelwit had achtergelaten, moest een ballon de leegte onder het kleed opvangen. Deze babybom werd herhaaldelijk vermeld, maar werd nooit gebruikt.

In de hete zomer van 2018 krijgt installatiekunstenaar Eduard Van Giel in Antwerpen bezoek in zijn tot de nok gevuld atelierappartement. Enkele maanden geleden heeft hij Gerd Stevens van de Antwerpse Galerie Solo leren kennen. Verdere gelijkenis met het bezoek van het BAADER-MEINHOF duo aan Dierk Hoff is er gelukkig niet. Goethe heeft ooit gezegd dat kunst en anarchie een belangrijke verhouding hebben met elkaar. Eduard Van Giel (1945) zou inderdaad een perfect kind uit zo’n relatie kunnen zijn. Het leven van deze autodidact – die inspiratie vond bij kunstenaars als Duchamp, Ensor, Warhol, Polke en Beuys – leest als een ‘rollercoaster-op-speed’! (www.workshop-1.com) Het is dan ook niet meer dan normaal dat het werk van Van Giel een gelijkaardige dynamiek uitstraalt. Voor zijn meest recente… en waarschijnlijk ook laatste tentoonstelling heeft hij gekozen voor GALERIE SOLO in de Antwerpse Museumstraat. Voor het project ‘MOLOTOV FACTORY – THE BEAUTY OF MADNESS’ heeft Van Giel zijn concept bij de BAADER-MEINHOF-groep gehaald, waarmee hij tevens aanduidt dat terreur niet iets recents is. Bomtassen en -gordels, die de kunstenaar vanop een afstand kan bedienen met zijn gsm, maken deel uit van zeven installaties. Gelukkig is Eduard Van Giel een ‘aesthetic terrorist’: zijn installaties verwonden niet, verwonderen des te meer …