De weg naar Watou lijkt elke keer langer. De schuur waarin de reden van zijn bezoek hangt, steeds warmer. Voor de zevende maal in 3 weken trotseert hij het forenzenverkeer naar het kunstdorp. De reden is dubbel. Hij houdt ervan om met de zon in zijn rug te rijden. Ze stuwt hem verder, geeft hem kracht om de confrontatie aan te gaan met zijn naamloze muze. De kunstenaar heeft zijn werk ‘Het Meisje’ genoemd. Een gemiste kan waardoor hij haar naam niet over zijn tong kan laten rollen, zijn tongpunt drie treden laten afdalen tegen het gehemelte.
De suppoost vinkt zijn ticket af -achteloos- en verdiept zich verder in de lectuur van Nabokovs Bleek vuur. Opnieuw bevindt hij zich in de donkere ruimte waar een jaar eerder de opzwepende beats van Die Staat tegen de stalmuren beukten. Het verschil met de huidige stilte kan niet groter zijn. Hans Op de Beecks film The Girl kan hij ondertussen wel dromen. Elke muziek een eigen beeld, perfecte synergie. Hij sluit de ogen en droomt zich in het verhaal binnen. Zijn muze, zijn Ophelia drijft achter gesloten oogleden voorbij.
Waarom ben je terug? Hij verwacht de Nabokovlezende suppoost die hem herinnert van vorige keer, te zien. Maar het is het meisje, zijn meisje, zijn naamloos meisje. Ze zit rechtop en staart in zijn ogen. Blauwe ogen met pupillen die de iris bijna gans bedekken dringen genadeloos binnen.
Ik … weet het niet. Hoe beken je aan een filmbeeld dat het hem tot rust brengt? Dat naar een scherm staren in dit afgelegen deel van de wereld hem leeg maakt. Dat het goed voelt om leeg te zijn.
Wil je naast me op het vlot komen zitten? Hier is er tenminste een briesje. Hij staat recht en wandelt het beeld binnen. Ze heeft gelijk. Het is hier veel aangenamer.
Ik lig hier graag, met alleen de wolken. Zie je die kleine schapenwolk? De zon creëert een eigen zwart schaduwschaap. En daar. Net een suikerspin. Ik zou een ganse wolk kunnen opeten. Hij ziet alleen witte wolken tegen een blauw lucht.
Ja, en zie je daar …. Zijn stem stokt. Hij weet dat hij moet liegen. Zijn verbeelding is hij al lang kwijtgespeeld.
Kijk daar, wat zie jij? Haar enthousiasme doet hem verrast omkijken waardoor hij zijn evenwicht verliest. Koud water omspoelt zijn lichaam. Steeds meer water. Het sluit zich boven zijn hoofd. De fantasieloze hemel verandert langzaam in een Van Gogh. Twee kleine armen reiken naar hem, niet sterk genoeg om hem opnieuw op het vlot te trekken. De blauwe lucht drijft steeds verder en dan ziet hij ze. Bijna niet te geloven dat hij ze nooit eerder gezien heeft. Helderwitte schapen in een blauwe luchtwei. Nooit gedacht dat schapen zulke treurige groene ogen hadden, denkt hij.
De inderhaast opgetrommelde dokter kan alleen maar vaststellen dat iemand gestorven is in de kunstschuur op de heetste dag van het jaar. Zonneslag of hartaanval wellicht. Ook de dvd-speler had immers de geest gegeven bij deze temperaturen.
Uit de autopsie blijkt dat de overledene water in de longen heeft. Alsof hij te midden van de warme velden verdronken is.
Kunstflaneur.be 