Ik ben een verzamelaar van het schone. Deze melige gedachte spookte door mijn hoofd toen ik het zoveelste schaduwspel in Baskenland fotografeerde. Zwart-witte schoonheid die niet afleidt van de omgeving, een Koplandiaanse lege plek om te blijven. Schemerdonker kruipt over de heuvels en hult de buurt in gewijde stilte. Terwijl in de verte de koepel van de Loyolakerk oplicht, luister ik voor de zoveelste maal naar Nessun dorma.
Nessun dorma! Nessun dorma!
Tu pure, o, Principessa,
nella tua fredda stanza,
guardi le stelle
De kamer was niet koud, er was geen prinses en de sterren verscholen zich achter een dik Baskisch wolkendek. Maar toch was ik weer even elders. Sommigen zouden het dagdromen noemen, ik verkies de term reizen in het hoofd. In de loop der jaren heb ik me steeds opnieuw laten verwonderen door de verschillende uitvoeringen van het lied met steeds hetzelfde resultaat: kippenvel en vochtige ogen wanneer de tenor naar zijn Vincero klimt.
De eerste versie die me bijgebleven is? Pavarotti tijdens het openingsgala van het WK 1990. Vraag me niet welke ploegen er speelden, laat staan wie de finale won. Maar die onbeweeglijke man in smoking, die gigantische verschijning die alleen maar overklast kon worden door zijn eigen stem, dat was mijn eerste Nessun dorma.
Een tweede Nessun dorma blies me nog meer van mijn sokken. Of om het met de woorden van Simon Cowell te zeggen ‘I wasn’t expecting that’. Op het podium van Britain’s Got Talent had de totaal onbekende Paul Potts zich naar het tenorenfirmament gezongen. Wat me daar bijbleef? De houding van de juryleden: hoe het scepticisme plaats maakte voor bewondering.
Dat dergelijke shows meer dan eens voor een verrassing zorgen, blijkt eveneens uit de volgende clip waar Turandot opnieuw slapeloze nachten beleefde, maar ook hoorde dat het goed was. Dit keer was het Gregg Pritchard die niet alleen met zijn stem maar ook met zijn uiterlijk de juryleden verbaasde.
En ten slotte stootte ik recent op een video van een Gaby Paez. Deze Venezolaanse inwijkeling met het blauwe kapsel verfraait het Chileense straatbeeld met haar versie van Puccini’s Turandot. Wat me opvalt? De meeste forenzen lopen gewoon voorbij. Gelukkige mensen zijn de Chilenen die dergelijke schoonheid in het straatbeeld links kunnen laten liggen.
En om het af te leren en verrassende operaversie van Cristina Ramos. Vooral blijven luisteren, want ‘the devil is in the details’.
Kunstflaneur.be 