Vorige week stond ik in het Irish Museum of Modern Art voor Brancusi’s ‘Le baiser’. Op dat moment kreeg ik het trieste bericht dat de man die me leerde houden van en schrijven over poëzie was overleden. Joop Leibbrand was ex-stadsdichter van Den Helder. In de eerste plaats was echter hij de bezieler van Meander Klassiekers en stuwende kracht achter de recensierubriek van Meandermagazine. Brancusi’s beeld staarde me aan vanuit zijn omhelzing waaruit geen van beide partners ooit kan ontsnappen, voor eeuwig samen in steen. Maar mensen zijn geen stenen en worden dus verplicht om ooit afscheid te nemen.
Ook al opende Brancusi’s Kus de expositie, het beeld werd voor mij tegelijk een einde. What we call love was de veelzeggende naam van de tentoonstelling. Pretentieus en tendentieus tegelijk. Omdat we nooit echt zullen weten wat liefde is, vormen we allemaal onze eigen definitie. Zoveel waarheden als er mensen als er liefdes zijn. Brancusi is slechts een van de vele artiesten die van een kus kunst maakte. Klimt was wellicht de bekendste kunstenaar, maar er zijn nog anderen die de samensmelting van lippen en liefde op papier of in steen vereeuwigden. BBC Culture verzamelde enkele voorbeelden. Maar wat is uw favoriete kus?
Kunstflaneur.be 