Poëzie troost. Poëzie biedt woorden voor het onzegbare. Tot vijf jaar geleden stak in mijn portefeuille het gedicht van Pessoa’s heteroniem Alberto Caeiro ‘if after I die’.
If, After I Die
If, after I die, they should want to write my biography,
There’s nothing simpler.
I’ve just two dates – of my birth, and of my death.
In between the one thing and the other all the days are
mine.I am easy to describe.
I lived like mad.
I loved things without any sentimentality.
I never had a desire I could not fulfil, because
I never went blind.
Even hearing was to me never more than an
accompaniment of seeing.
I understood that things are real and all different from
each other;
I understood it with the eyes, never with thinking.
To understand it with thinking would be to find them
all equal.One day I felt sleepy like a child.
I closed my eyes and slept.
And by the way, I was only Nature poet.
Waarom dit gedicht? Omdat ik mezelf las in die woorden, omdat ik geraakt werd door de simpelheid en oprechtheid van de taal. Vijf jaar geleden haalde ik het gedicht in tranen uit mijn portefeuille en stak het naast de urne van mijn vader, waarna een marmeren plaat mij van hem en deze woorden scheidde. In de plaats van het gedicht stak ik zijn doodsprentje.
Ik lees dit gedicht nog vaak. Zelden met droge ogen, maar nog steeds met de oprechte overtuiging dat de woorden nog steeds bij me passen en hij er fier op is.
Kunstflaneur.be 