Niet minder dan 31 jaren liggen er tussen deze nieuwe bundel van Luc Vanhie en zijn vorige. Nochtans is het een bescheiden verzameling poëzie geworden, die nog geen vijftig bladzijden beslaat. Het lijkt er op dat de dichter meer bezig was met schrappen dan met schrijven. Resultaat is een stilistisch sobere bundel, die bij momenten aan de haikugedichten van Matsuo Bashō doet denken.Waarom wacht iemand 31 jaar om een bundel uit te geven? Als je na zoveel tijd nieuw werk op de wereld loslaat, zou ik een stortvloed van indrukken verwachten. Een eerste lezing bevestigt echter het tegendeel: ingetogenheid troef. Het langste gedicht telt elf versregels, het kortste elf woorden. Vanhie is duidelijk geen dichter van voorbijrazende taal en indrukken. Hij laat de inkt van elk woord opdrogen alvorens een volgende letter toe te voegen.
De notulen zijn verstrooid,een korte schets, dit schaarse leven.Het landschap een losgeslagen blad,het schrift een zwerftocht,schaduwletters die al eeuwen kwellen.
De vijf versregels vullen met moeite de helft van de pagina. Schaarse zwarte tekens op een wit schildersdoek. Dat is immers het beeld dat Vanhies poëzie bij me oproept. Zijn gedichten zijn pointillistische impressies van een verstilde tijd.
Komma’s zijn leestekens die een kleine rust inleiden. Dat is de reden waarom men ze in deze gejaagde tijden wil afschaffen. In zijn gedichten maakt Vanhie veelvuldig gebruik van leestekens. In de meeste gedichten speelt de komma een prominente rol. Ook in het gedicht hierboven zorgt dit ‘punt met een staartje’ voor een zenmoment. Zelfs werkwoorden moeten eraan geloven. Elke vorm van activiteit wordt geschrapt, tot er alleen maar rust en observatie overblijft.
Komma’s zijn leestekens die een kleine rust inleiden. Dat is de reden waarom men ze in deze gejaagde tijden wil afschaffen. In zijn gedichten maakt Vanhie veelvuldig gebruik van leestekens. In de meeste gedichten speelt de komma een prominente rol. Ook in het gedicht hierboven zorgt dit ‘punt met een staartje’ voor een zenmoment. Zelfs werkwoorden moeten eraan geloven. Elke vorm van activiteit wordt geschrapt, tot er alleen maar rust en observatie overblijft.
Op een verlaten landweg,de fossiele afdruk van een willekeurig blad,als augurisch teken op een achteloos moment,als het noodlottig brandpunt van een toxisch universumin een ontvankelijk geacht bestaan.
Ook hier tracht de dichter vanuit een alledaagse observatie door te stoten tot een meer existentiële levenswijsheid. Dit gedicht twijfelt wat mij betreft te veel tussen uitpuren en beschrijven. Vanhie moet gaan in het uitpuren van zijn werk, maar de kiem van het zenmoment is gezaaid.
Luc Vanhie, Landschap met een komma, P Leuven, 2014, 42 p., € 13. ISBN 9789491455391. Distributie: Uitgeverij P
(de recensie verscheen eerder in de Leeswolf)
Kunstflaneur.be 