Zitten de mooiste reizen niet in jezelf? Is het uiteindelijk doel van reizen niet bij jezelf belanden? Een paar dagen geleden wandelde hij nog langs zijn geliefde Ierse kust. Alleen. Hij heeft het eindelijk gedaan. Eindelijk kent hij het verschil tussen alleen en eenzaam. Mozart houdt hem gezelschap tijdens zijn odysseetje van Dalkey naar Dublin, zijn persoonlijk requiem voor een volbrachte droom.
Dies irae, dies illa
Solvet saeclum in favilla,
teste David cum Sibylla.
Quantus tremor est futurus,
quando judex est venturus,
cuncta stricte discussurus!
De regen dwingt hem steeds dieper in zijn jas terug. Ierland en regen, het blijft een eeuwig kibbelend koppel. De bootjes in Bullock harbour dobberen troosteloos bij deze overdaad aan water. Een eenzame waaghals bedwingt de snotgroene zee in Sandycoves 40 foot. Een beetje verder nodigt de Martellotoren Joyceadepten uit om in de voetsporen van Buck Mulligan de trappen af te dalen. Al stelt hij zich bij dit historisch eerbetoon aan Joyce toch wel de vraag hoe een plumb persoon statig de smalle draaitrap kan afdalen. De toren is na zoveel jaar eindelijk open voor het publiek. Allerlei Joyceparafernalia wachten geduldig op bewondering: de eerste versie van Ulysses, een afgietsel van het dodenmasker van de Ierse schrijver, een LP met een voordracht door de meester zelf. Vanop de toren ziet hij Dun Laoghaire langzaam in de mist verdwijnen. Laaghangende wolken omhelzen eerst de havenmond om dan langzaam landinwaarts te trekken. De stad kleurt grijs om dan volledig te verdwijnen.
Confutatis maledictis,
flammis acribus addictis,
voca me cum benedictus.
Voorbij Dun Laoghaire besluiten de weergoden hem te belonen voor zijn inspanning. De zon laat de mist smelten als kinderadem op een badkamerspiegel. Vanaf nu kan hij zich oriënteren op de twee torens die de haven van Dublin markeren. Traag maar zeker wandelt hij ze dichterbij. Hij heeft Mozart achter zich gelaten en geniet nu van Il Divo. A mi manera. De laatste keer dat hij naar dat liedje luisterde was op de begrafenis van zijn vader. Een mens kan perfect vier jaar niet naar een bepaald lied luisteren. Maar als er dan toch gebroken moet worden met spoken van het verleden, dan kan je het beter goed doen.
De buitenwijken van Dublin zijn zoals die van alle grootsteden. Hoop en aanvaarding zijn de gordijnen die de meeste huiskamer afschermen van de buitenwereld. Felgekleurde deuren met koperblinkende versieringen in Georgian houses zijn hier nog eeuwenlang verwijderd. Het Angela’s asgrijs van de huisdeuren vloeit haast onmerkbaar over in de straten en pleinen om zich ten slotte genadeloos te nestelen op de gelaatstrekken van de gehaaste voorbijgangers. De avondspits trekt zich langzaam terug uit Dublin, een lange serpentine van staal.
Vragen de Faradaygekooiden zich soms af wie die man is die vastberaden richting centrum trekt. Stellen ze zich soms de vraag waarheen hij gaat, net zoals hij zich de vraag stelt waarheen zij allemaal op weg zijn. Naar huis, naar vrienden of gewoon naar zichzelf?
Kunstflaneur.be 