Stel je even voor: een verblijf van een maand in de Colombiaanse jungle. Enkel het noodzakelijke om te overleven. Geen gsm, geen wifi maar wel verftubes, aangescherpte zintuigen en broeierige junglegeluiden rond je heen. Wat verschijnt er dan op doek? Een explosie van emoties onder invloed van kleuren, geluiden en geuren. Geen doel voor ogen, bevrijd van alle bevestiging. Welkom in de wereld van kunstenaar Nils Verkaeren.
Het verschil met de Antwerpse Carnotstraat kan niet groter zijn. Van de ongerepte jungle naar de stadsoase die Nils hier gecreëerd heeft. Het druk voorbijrazend stadsverkeer lijkt hier niet binnen te dringen. De inrichting verraadt de invloed van verre reizen. Een opgerold schilderdoek verschuilt zich achter een hoge kamerplant. De geuren van olieverf en gastvrije koffie in betraande Bulgaarse tasjes vult de ruimte. Met zijn wilde haren en los linnen hemd lijkt hij nog maar net uit het vliegtuig gestapt te zijn. De eerste minuten wordt er amper over kunst gesproken: Mongolië, Colombia, Patagonië en het verdronken land Van Saeftinghe passeren als tussenstops in het kunstenaarsbestaan. Verkaeren lacht inderdaad bij onze verbaasde blik. Ik heb een zwak voor het verdronken land. Wie de ogen opent, ziet steeds een ander landschap. Ik trek er ook met mijn studenten naar toe (nvdr: Verkaeren geeft les aan de Antwerpse Academie). Hier laat ik ze experimenteren. Veel mensen verliezen in de loop der jaren de gave om zich te verwonderen. Laat kinderen een zwembad tekenen en ze zullen steevast opteren voor een vogelperspectief. Een blauwe rechthoek met daarrond ligzetels, handdoeken en (meestal) naïeve figuurtjes. Leef je uit zeg ik. Schilder niet wat je ziet, maar wat je voelt.
De rest van het artikel kan je hier verder lezen.
Kunstflaneur.be 