Wim Wenders is bij het grote publiek vooral bekend als regisseur van Paris, Texas (1984) en Der Himmel über Berlin (1987). Deze bezieler van de Neuer Deutscher Film is bovendien ook een verwoed fotograaf. Momenteel loopt in C/O Berlin de tentoonstelling Sofort Bilder (Instant Stories) waar meer dan 240 polaroidfoto’s getoond worden. The Art Couch onderzocht of het de moeite is om even de Duitse grens over te steken.
In deze tijden van selfies en instagram is het bijna onvoorstelbaar dat fotografie geen onmiddellijk beeld opleverde. Hoe leg je aan jongeren uit dat nog geen 50 jaar geleden foto’s niet herhaalbaar en manipuleerbaar waren? Wie niet over een donkere kamer beschikte moest bovendien enkele dagen reikhalzend uitkijken of de vakantiefoto’s al dan niet gelukt waren. Op het einde van de jaren 60 bracht de opkomst van de polaroidfoto daar verandering in.
Het was in deze periode dat de jonge Wim Wenders experimenteerde met dergelijk fototoestel. Polaroids waren zijn visueel notitieboek om de cinematografische wereld vast te leggen. Elk beeld was een uniek moment dat niet kon herhaald worden. In het Amerika Haus – waar C/O Berlin gevestigd is – wisselen foto’s af met fragmenten uit het filmwerk van Wenders, zodat het voor de bezoeker duidelijk is waar de cineast zijn inspiratie haalde.
Komen dergelijke kleine foto’s tot hun recht binnen de grote expositieruimte? Het antwoord is ambigu. Het was immers wellicht nooit de bedoeling van Wenders om deze polaroids in een museale omgeving tentoon te stellen. De meeste foto’s zijn immers niet meer dan een visuele aantekening in het dagboek van de jonge cineast. Een foto van een traditioneel ontbijt met spek en eieren mocht in die tijd dan al baanbrekend zijn, maar hoeveel #breakfast instagramfoto’s zouden er nu dagelijks gepost worden? Het filmpje van een jonge Wenders die op een biljarttafel ligt terwijl hij polaroidselfies neemt, getuigt van een optimistisch vooruitgangsdenken. Anderzijds lenen de afmetingen van de polaroids er zich niet toe om van op een afstand het werk te bekijken. Je bent verplicht om het werk tot op enkele centimeters te naderen.
Of het dan niet de moeite is om de tentoonstelling te bezoeken? Toch wel. Sofort Bilder biedt een intimistische inkijk in de cinematografische wereld van Wenders. Zijn polaroids met beelden van Valley of the Gods of van de jonge Dennis Hopper doen je terugkeren naar een periode dat er nog een muur in Berlijn stond en dat fotografie nog niet een instantemotie was die dadelijk met de wereld gedeeld kon worden. Je moet echter wel goede ogen (of dito bril) hebben om de beelden die Wenders vastgelegd heeft te bekijken.
Dit artikel verscheen eerder al bij TheArtCouch: http://www.theartcouch.be/nieuws/instant-stories-wim-wenders-in-berlijn/
Kunstflaneur.be 