Wellicht over vier maanden is dit appartement leeg. Boeken, kunst en de rest van mijn leven verhuizen naar een andere plek. Wherever I lay my head, that’s my home, zullen we maar zeggen. Hoe downsize je een leven? Ik weet het nog niet, maar het zal nodig zijn. Het is een bewuste keuze om vierkante meters leefruimte op te offeren. Wat heeft een mens nodig: een bed, tafel en stoelen, leeszetel en natuurlijk tientallen boekenkasten. Vandaag ben ik begonnen aan mijn eerste (ik geef het toe: vergeefse) versie van een inpakronde. Op mijn bureau vond ik de zwarte leporello ‘In Pacem’ van de dichter Rudi Witse. Ik weet niet meer hoeveel jaar geleden het was dat ik de man aan het woord hoorde in de Antwerpse galerie De Zwarte Panter. Het was misschien de eerste keer dat ik ook in contact kwam met die stem uit de radio die ik jaren later nog steeds trouw volg: Bart Stouten. Deze dichter-Klarapresentator heeft me meer dan eens laten teruggrijpen naar de poëzie. Tomas Tranströmer? Nooit van gehoord tot Bart me liet kennismaken met deze Zweedse Nobelprijswinnaar. Hoe vaak heb ik niet geluisterd naar de Griekse stem van Yannis Ritsos, met tranen in de ogen Celans Todesfüge stukgelezen?
mei is niet vanzelfsprekend meer
wanneer warhol repetitieve
regel wordt en een geronnen
seurat warmte brengt via bevroren
muzikanten.
Dit dichtte Rudi Witse in 1992 en herlees ik in 2018. Gedrukt door de panter pers van roger vandael op 120 genummerde exemplaren. ik ben de bezitter van nummer 113. Maar terug naar 2004 in de Antwerpse hoogstraat. Daar neemt Witse afscheid met de gelijknamige bundel. De ironie van een opruimactie: de volgende maanden zullen ook vaak in het teken staan van afscheid nemen. In het begin van dit jaar heeft de wereld ook afscheid moeten nemen van Willem Houbrechts, de echte naam van radio 2-stem Rudi Witse. Over zijn werk schreef ik in 2004 een recensie voor Meandermagazine.
poëzie is de kunst van stilte,
gedichten meestal kort van stof:
hun leven moet lang mee.
Wie dergelijke woorden dicht, verdient een plekje in mijn nieuwe boekenkasten. Een avond doorgebracht met mooie herinneringen uit een vroeger leven. Ik heb het al door: boeken zullen de volgende maanden mijn Proustiaanse madeleines worden. Ik ga het me laten smaken.
Kunstflaneur.be 