Het is warm in de café De Nieuwe Vrede in Berchem waar de afgestudeerden aan de Antwerpse SchrijversAcademie op 26 juni uit hun eindwerk voorlezen. Sven Staelens lijkt een beetje nerveus wanneer hij het podium betreedt. Nochtans is hij als docent wiskunde gewend om voor een publiek te staan. Ditmaal is het echter anders: geen wiskundige bewijzen of axioma’s maar woorden die uit het hart komen. Van op een krukje in het café kijkt zijn echtgenote bewonderend toe: samen apart.
Gastheer van de avond en coördinator van de SchrijversAcademie, Xavier Roelens, nodigt na afloop van Staelens’ voordracht de aanwezigen uit om diens eersteling aan te schaffen. Inderdaad, afgestudeerd en onmiddellijk uitgegeven worden, het overkomt weinigen. Binnen deze traditie volgt Staelens in de voetsporen van andere oud-studenten van de SchrijversAcademie als Runa Svetlikova en Kris Van Steenbergen.
Staelens omschrijft zijn werk zelf als gesamplede poëzie. Hij gaat aan de slag met bestaande gedichten en schept opnieuw poëzie. Goedkope gimmick of doordachte taalcreatie? Staat u me toe om enkele gedichten onder de loep te houden.
Lees verder op Meandermagazine.
Kunstflaneur.be 