Mensen en reisrituelen: de ene drinkt altijd een Starbuckskoffie alvorens door de douane in Zaventem te trekken. Een ander trekt steevast haar of zijn lievelingssokken aan, een talisman die hen tot op heden steeds van A tot B gebracht heeft. Een van mijn reisrituelen (naast die koffie, aan de sokken doe ik niet mee) is de zoektocht naar poëzie in het straatbeeld. In Sofia heeft men het mij wel heel gemakkelijk gemaakt. In de Benkovskistraat, waar het hoofdkantoor van DZI, de Bulgaarse verzekeraar van KBC, zicht bevindt, heeft men tegen de muur van het Museum voor Natuurlijke Historie het gedicht Zo meen ik dat ook jij bent van Jan Hanlo aangebracht.
Zo meen ik dat ook jij bent
zoals de koelte ’s nachts langs lelies
en langs rozen
als wit koraal en parels diep in zee
zoals wat schoon is rustig schuilt
maar straalt wanneer ik schouwen wil
zo meen ik dat ook jij bentals melk
als leem
en ’t bleke rood van vaal gesteent
of porselein
zoals wat ver is en gering
en lang vergeten voor het oud iszoals een waskaars en een koekoek
en een oud boek en een glimlach
en wat onverwacht en zacht is en het eerste
en wat schuchter en verlangend en vrijgevig
gaaf maar broos is
zo meen ik dat ook jij bent
Op het ogenblik dat deze blog gepost wordt, heb ik deze woorden wellicht opnieuw live gezien.
Kunstflaneur.be 