Na een poëtische avond nog even napraten in mijn stamkroeg. De toog is bevolkt door eenzame ruggen die weggelopen konden zijn uit Hoppers Nighthawks. Stille ruggen die toegroeien naar bierglazen waarvan de bodem nooit gezien wordt.
Er is altijd een betoverende, ondoorgrondelijke verstandhouding geweest tussen dichters en de eenzaamheid. Vaak legt de dichter de nadruk op die eenzaamheid om te onderstrepen welk een ongeluk hem treft. Het idee van de verdoemde dichter, de poète maudit, is nog altijd niet verdreven uit dichterlijke sferen. Toch is net die eenzaamheid de trouwe kompaan die de dichter in moeilijke tijden aanzet tot het schrijven van een meesterwerk. De mooiste gedichten worden geboren uit melancholie en verlangen naar dat wat niet terug zal komen, niet terug kan komen.
Een gedicht waarin de eenzaamheid een belangrijke rol speelt is estou sozinho van José Luis Peixoto. Dit gedicht draait niet om de woordenrijkheid maar om de verlatenheid uitgedrukt door de weinige woorden van de eenzame dichter. ‘Ik ben alleen’ is alles wat er ten langen leste nog valt te zeggen.
Estou sozinho de olhos abertos para a escuridão. estou sozinho.
estou sozinho e nunca aprendi a estar sozinho. estou sozinho.
sinto falta de palavras. estou sozinho. estou sozinho.
sinto falta de uns olhos onde possa imaginar. estou sozinho.
sinto falta de mim em mim. estou sozinho. estou sozinho.
estou sozinho.
Ik ben alleen, mijn ogen open en gericht naar de duisternis. Ik ben alleen.Ik ben alleen en heb nooit geleerd om alleen te zijn. Ik ben alleen.
Ik voel de afwezigheid van woorden. Ik ben alleen. Ik ben alleen.
Ik voel afwezigheid van ogen waarin ik zou kunnen fantaseren. Ik ben alleen.
Ik voel afwezigheid van mezelf in mij. Ik ben alleen. Ik ben alleen.
Ik ben alleen.
Een voor een druipen de nighthawks af. Bij het buitengaan kruipen ze dieper in hun kraag weg. Nochtans is het niet zo koud.
Kunstflaneur.be 