Toen het Antwerpse Museum De Reede vorig jaar op zoek ging naar jong talent voor een tentoonstelling, schoven docenten van de Antwerpse Academie Adriaan Marin naar voren. De jonge kunstenaar was niet aan zijn proefstuk toe. In 2018 won hij reeds de driejaarlijkse Prijs Frans Dille, een prijs voor veelbelovend talent in de teken- en/ of grafiekkunst. Het palmares van de 23-jarige oogt alvast veelbelovend. Tijd om eens te peilen naar de redenen van zijn succes.
Marin komt binnen met een grote map, van bijna een meter groot, onder zijn arm. Hij lacht en zegt dat het niet gemakkelijk is om je op deze manier op een Antwerps stadsfietsje te verplaatsen. Adriaan rondde vorig jaar zijn studies Vrije Grafiek af aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten en mag zich nu Master in de etstechniek noemen. Maar het professionele kunstparcours van deze jonge kunstenaar loopt al een tijdje. Museum Plantin-Moretus en Museum De Reede hebben reeds een werk van hem in hun collectie. In 2019 trad hij in Museum De Reede in dialoog met het werk van Munch tijdens de tentoonstelling We’re breathing down your neck. Nomen est omen. De jongere generatie staat klaar om de oude garde af te lossen.
Vragen stellen aan Adriaan is gemakkelijk, zijn antwoorden samenvatten een uitdaging. Hij weet perfect waarmee hij bezig is, wikt en weegt zijn woorden met dezelfde accuraatheid als waarmee hij zijn tekenpen hanteert. Nochtans vangt hij zijn uitleg aan met de verklaring dat de meeste ideeën ontstaan uit gedachteflitsen, losse beeldflarden die hij wil vangen in een strak compositorisch beeld. Hij geeft toe dat in vroeger werk de compositie en bijgevolg ook de eenheid durfde te ontbreken. Het geheel bleef beperkt tot de som der delen. “Nevenverhalen zijn belangrijk voor mij,” vat hij samen, “maar ik heb lang moeten zoeken naar de balans tussen het grote en kleine verhaal in mijn werk. Die zoektocht naar evenwicht tussen idee en beeld is belangrijk en kan tijd vergen. Soms heb ik het gevoel dat bepaalde kunstenaars te snel tot de essentie willen komen en daardoor hun werk simplificeren.”
Dirigent
Om zijn woorden kracht bij te zetten tovert Adriaan een van zijn meest recente werken tevoorschijn uit zijn map. Drie maanden had hij nodig om de hoeveelheid beelden op het werk van 66 x 46.5 cm tot een strakke compositie te herleiden. Adriaan start zijn betoog met de verklaring van de titel van het werk: Stabbing Eugene in the face with a rusty box cutter. “De titel van het werk is voor een groot deel afgeleid van de titel van een Pink Floyd-nummer, genaamd Careful with that axe Eugene. De sfeer die zijn gedachten als een vreemde mist binnensluipt bij het beluisteren, is het uitgangspunt van dit specifieke werk. Ook de beelden en figuren die de naam Eugene bij hem oproepen sluiten perfect aan op de wereld die hij op dat moment wou scheppen.
Wat dadelijk opvalt in dit werk is de zorg voor de compositie. Ensor, Bosch, Dalí… de ganse kunstcanon lijkt een plaats te hebben gekregen, zonder dat Adriaan zelf naar de achtergrond verdwijnt. Hij is de dirigent die het geheel tot een goed einde zal brengen. “Het grote verhaal van de ets is een weergave van de verschillende aspecten van een moord, vanuit het perspectief van de dader, waarbij de effectieve moord en het laten verdwijnen van het lichaam het secundaire deel van het verhaal innemen. Het primaire, grootste verhaal van dit werk draait rond het mentale aspect, de gedachten. De verpersoonlijking van angst en paranoia toont zich in het centrale deel van het beeld en aan de rechterkant zie je de drukkende agressie als hogere macht in hoofd en lichaam. Dit alles klinkt nogal donker, maar het is zeer belangrijk voor mij dat de sarcastische en/of humoristische ondertoon er altijd in zit.”
Na deze woorden stelt Adriaan ons gerust dat hij ook luchtiger werk maakt. De balpenschetsen zijn alvast indrukwekkende voorbeelden van zijn artistiek talent. Hij waagt zich daarnaast aan sculpturen en schilderkunst. Voorlopig ligt zijn focus op het etsen. Hij is zich bewust van de vele uitdagingen die hij aangaat, maar voert ze uit met een grote gemoedsrust. Bij het afscheid kan ik alleen maar beamen: een talent om op te volgen.
Dit artikel verscheen integraal in TheArtCouch #7.
Kunstflaneur.be 