Geen (koffie)barre tijden in Antwerpen

We zijn een volk van koffiedrinkers. Wie in Antwerpen rondloopt, kan dit alleen maar beamen. Ze zijn niet meer weg te slaan uit het straatbeeld: de koffiebars. Koffiehuis Cuperus heeft de vertrouwde Schoenmarkt verlaten en bepaalt nu het caffeïnegehalte van de Katelijnevest. Wie zaterdag nog maar probeert om een tasje te gaan drinken, keert waarschijnlijk van een kale reis terug. Genieten is de boodschap en het gebrek aan lege plekken bewijst dat men dat in grote getale ook doet.

Dwalen door Antwerpen is ontdekken. Recente ontdekkingen voor mij waren koffiehuis De dikke kat en Koffieklap: het eerste bestaat reeds 2.5 jaar, Koffieklap opende recent de deuren. Wat beiden met elkaar verbindt, is de heerlijke huiskamersfeer die er heerst. Neen, hier geen Starbuckstoestanden waarbij je moet gestudeerd hebben om een tasje koffie te bestellen. Geen semi skimmed soy latte chai iced whatever-toestanden, maar een (h)eerlijk tasje troost. Het is vrij kalm als we op een zaterdag De dikke kat binnenvallen. De drukte van de Antwerpse winkelstraten sijpelt slechts met mondjesmaat door tot de Kasteelpleinstraat. We bestellen een koffie en deca. Deze laatste is op. We hebben tijd en kijken even rond, terwijl de barman op zoek gaar naar decabonen. Deze plek is niet alleen een koffiehuis, maar ook een pleisterplaats voor tijdelijke kunsttentoonstellingen. Het ingetogen werk van Jean-Paul Engelen is mooi en verglijdt perfect in de woonkamerstijl die men nu onder de noemer vintage plaatst, maar die ik nog steevast de living-van-ons-bommastijl noem. Het werk van Jelle Nikolai, dat de naam Kettergek meekreeg, is van een gans andere orde en toont moderne ex-voto’s. Maar ik moet eerlijk zijn. Onze aandacht wordt vooral getrokken door twee allersnoezigste felinae die doorheen de bar drentelen, terwijl hun baasje zich verdiept in een of andere website die de gratis wifi ter beschikking stelt.

Een ander moment, een andere buurt. Wat beiden verbindt, is ditmaal de toevallige ontdekking. Koffiebar Koffieklap bestaat nog maar een maand. Recent is in dezelfde straat  een andere koffiebar failliet gegaan. Het schrikt David en Nathalie niet af. Hier geen kunst speciale kunst aan de muren, maar wel een sociaal project in het hart. David licht het doel van de vzw toe. In het Engels. Ik vraag me af hoe een jonge Engelsman ertoe komt om in het midden van een studentenbuurt een koffiehuis op te starten met daarbij nog eens een sociaal doel voor ogen. Ik vraag me af, maar bewonder tegelijk. Zijn enthousiasme is overweldigend en staat in schril contrast met de lazy sfeer die er hangt. Zelfs de koffie is slow. Elk tasje krijgt zijn eigen handje bonen toegewezen die David eigenhandig maalt. Stomend water drupt langzaam zwarte caffeïnetranen in mijn tas: pittig met een citrussmaak. Op de lange tafel ligt de krant uitnodigend te wachten en ik weet nu al dat Koffieklap een vaste stop zal worden op weg naar de wekelijkse boodschappen.