Gisteren dreef Sinterklaas Antwerpen binnen. Zelden zal de man een nattere aankomst beleefd hebben. Twee dagen voor zijn officiële intrede had de man reeds zitting genomen in de lokale filialen van JBC en Fun, waar kindjes een eerst blik konden werpen op de man die zes december tot een feest van jaarlijks weerkerende koopwoede herleid heeft.
Wanneer de goedheilige man zich een week na zijn hoogdag terugtrekt op zijn landgoed in Spanje en zich onderwerpt aan een streng dieet van mandarijnen (niet op zwavelzuur) en yoghurt, worden in onze contreien de laatste kilo’s chocolade, pepernoten en marsepein maagzuurkwekend weggewerkt. Immers, de volgende vreetpartij komt eraan: Kerstmis, tijd van Bing Crosby en holklinkende ho-ho-ho’s. Terwijl kinderen hun nieuwjaarsbrief voorlezen waarin beloften staan die een zorgeloze ouderlijke tijd voorhouden in 2011, klinken volwassenen de industrieel geproduceerde kalkoen weg in een bad van mierzoete glühwein.
Na de verplichte familiebezoeken die de eerste dagen van 2011 met zich meebrengen, trekken de meesten de dag erop met een klein hartje naar de meest gevreesde plek in het huis: de badkamer. Daar bevindt zich immers de waarheid onder de vorm van een ronddraaiend wiel dat steevast to stilstand komt op een getal dat enkele kilootjes meer is dan de laatste dagen van 2010. De volgende maanden gaan we steevast de strijd aan met dit idiote toestel in de hoop dat het ons op een bepaalde dag opnieuw ons startgetal zal tonen. Spijtig genoeg is tegen die tijd de sint opnieuw in het land en …
Het Dr. Guislainmuseum in Gent heeft een fascinerende tentoonstelling gewijd aan onze obsessie voor dik en dun, perfect en gestoord onder de titel Het gewichtige lichaam. In de deprimerende, doch fascinerende omgeving van het psychiatrisch centrum, waarvan je verwacht dat een gestoorde Jack Nicholson om de hoek komt kijken, zoomen de curatoren ditmaal in op ons lichaam. (…) Rode draad doorheen de tentoonstelling is een geschiedenis van het hongeren. Waarom besluiten mensen te stoppen met eten? Zijn de motieven persoonlijk of esthetisch, religieus of economisch? Wanneer is er sprake van een verstoorde omgang met het lichaam? En zijn we vandaag wel baas over ons eigen lijf? Na de autoriteit van de religie en de ideologie kunnen we eindelijk kiezen wie we zelf willen zijn. Maar dit blijkt moeilijker dan gedacht…
De curatoren hebben gekozen om de tentoonstelling onder te verdelen in vier verschillende thema’s. In de eerste plaats focust men op de belofte van het lichaam, waarbij sportlui het beste van zichzelf geven en hun lichaam (al dan niet hormonaal) oppompen tot groteske proporties. De prijs voor de meest bevreemdende ervaring wordt weggekaapt door het werk van Stallaert die tableaux vivants aflevert waarvan je dadelijk ziet dat er iets niet pluis is, maar waar je toch aandachtig moet naar kijken om de fout te vinden.
In een tweede deel wordt de bezoeker geconfronteerd met het verheven lichaam. Honger in het kader van het hogere. Het is niet verwonderlijk dat men hier vooral taferelen aantreft met bijbelse inslag (vergelijk het met Seven, maar dan zonder de moorden). In een volgend gedeelte worden de grenzen van deze schoonheid afgetast. Hier vindt men foto’s terug van de Rexy (samentrekking van sexy en anorexia) Kate Moss die met haar stopnaaldfiguur een lichtend voorbeeld werd voor honderden hongerende bakvissen. Een maatje minder als ultiem ideaalbeeld. In een hoek van de zaal wordt de toeschouwer geconfronteerd met de fake wereld van photoshop. Tijdens een filpje dat nog geen minuut duurt, ziet men hoe een alledaagse tiener met behulp van digitale manipulatie verandert in een fotomodel. Ten slotte neemt het deel over de toekomst van het lichaam de bezoeker mee in de wereld van de plastische chirurgie waarbij de grenzen van het esthetisch ideaal steeds verder afgetast worden. Omnia vanitas.
De tentoonstelling het gewichtige lichaam loopt nog tot 08 mei 2011.
Kunstflaneur.be 